O Świętej Jadwidze Królowej mówią... Zebrał i oprac. ks. Michał Jagosz. Rzym-Kraków  1997, 400 s. + 74 il cz-b; 23 il. kol. 

Święta Jadwiga urodziła się na Węgrzech w lutym 1374 roku, jako córka Ludwika Węgierskiego Andegawena i Elżbiety, księżniczki bośniackiej.
Zgodnie z przyjętymi wówczas zwyczajami, w czwartym roku życia zaręczono ją z ośmioletnim Wilhelmem Habsburgiem, synem Leopolda, księcia Austrii. Po śmierci ojca, Ludwika, matka, na żądanie dostojników polskich, przeznaczyła Jadwigę na tron polski. 16 października 1384 roku została ukoronowana na króla. Polacy, nie życząc sobie na tronie jej narzeczonego Wilhelma, przed dopełnieniem małżeństwa, życzliwie przyjęli prośbę wielkiego księcia Litwy, Jagiełły, który, ubiegając się o rękę Jadwigi obiecał przyjęcie chrztu razem ze swoim narodem i przyłączenie Litwy do Królestwa Polskiego. Młodociana królowa, dla dobra narodu i Kościoła, stając się pełnoletnią, publicznie odwołała sponsalia de futuro z księciem Wilhelmem i 18 lutego 1386 poślubiła Jagiełłę, który przedtem został ochrzczony i przyjął imię Władysław.
Jadwiga, jako wierna córka, miłowała Kościół i Namiestnika Chrystusowego. Świadoma posłannictwa jakie jej wyznaczyła Opatrzność, popierała głoszenie Ewangelii, troszczyła się o rozwój kultu Bożego i o jedność chrześcijan. Swoimi staraniami przyspieszyła ustanowienie diecezji wileńskiej. Z myślą o głębszej formacji teologicznej i duchowej misjonarzy potrzebnych do ewangelizacji Litwy, założyła w Pradze bursę dla Litwinów, studiujących teologię na miejscowym uniwersytecie. Z największą gorliwością starała się o zbliżenie prawosławnych Rusinów do Kościoła katolickiego, fundując w Krakowie klasztor benedyktynów słowiańskich, którzy mieli ewangelizować tę społeczność. Przed sześciuset laty uzyskała od papieża Bonifacego IX zgodę na ustanowienie Wydziału Teologicznego w Krakowie. Przekazując testamentem swoje klejnoty uniwersytetowi krakowskiemu przyczyniła się do jego odnowienia.
 

[Ze wstępu]

Ks. Michał Jagosz